Bezoek aan het graf van mijn oom Driek Vos

Vandaag ben ik met mijn vader, moeder en zus naar het Stoffeler Friedhof in Düsseldorf geweest. Op die begraafplaats is een veld ingericht voor Nederlandse oorlogsdoden uit de Tweede Wereldoorlog. Daar liggen 1229 of 1230 Nederlanders begraven (de bronnen verschillen voor wat betreft de aantallen). Naast burgerslachtoffers liggen er ook militairen begraven. Deze Duitse website geeft een goed beeld van het Nederlandse ereveld op die begraafplaats.

We zijn naar dit ereveld gegaan omdat Driek Vos, een oudere broer van mijn vader, daar begraven ligt. Het was al erg lang geleden dat mijn ouders (en ik) daar waren. Ik kan me ons laatste bezoek herinneren, omdat ik toen als klein kind mee ging, samen met een - inmiddels overleden - oom en tante. Mijn zus was toen nog te klein, dus voor haar was het vandaag de eerste keer dat ze naar het graf van onze Oom Driek ging.



Toen de oorlog begon was mijn vader 9 jaar oud. Mijn vader was de jongste in een gezin met vier dochters en vier zoons. Zijn broers waren bij het begin van de oorlog onder de wapenen. Driek Vos (H.J. Vos), geboren op 4 februari 1920, is in de meidagen van 1940 bij Heumen gewond geraakt, krijgsgevangene gemaakt en naar Duitsland afgevoerd. In een hospitaal daar is hij slachtoffer geworden van een bombardement op dat hospitaal, waarbij hij ernstig gewond raakte door een granaatscherf. Hij is met die granaatscherf in zijn lichaam verzorgd in een ziekenhuis. Hij moest van de artsen continu in bed blijven, maar heeft dat niet gedaan. Mogelijk daardoor heeft de scherf longweefsel geraakt. Hij is in het ziekenhuis overleden op 25 mei 1940, 15 dagen na het begin van de oorlog. Of hij de oorlog zou hebben overleefd als hij naar de artsen had geluisterd, is natuurlijk niet zeker. Driek is 20 jaar oud geworden.

Toen het gerucht ging dat er iemand uit Oss met de naam Vos gesneuveld was, is mijn opa heel de omgeving van Oss afgefietst, onder andere Heumen en Grave, om meer informatie te verkrijgen. Toen duidelijk was dat het zijn zoon Driek was die was gesneuveld, gaf dat natuurlijk een ongelooflijk verdriet in huis. Dat zal iedereen begrijpen. Ik heb twee keer de beeldengroep "Trauerndes Elternpaar" (Treurend ouderpaar) van Käthe Kollwitz gezien op begraafplaats Vladslo in België. De oorlogsbegraafplaats van Vladslo is een begraafplaats voor Duitse slachtoffers van de Eerste Wereldoorlog. De uitbeelding die Käthe Kollwitz maakte van ouders die hun zoon zijn verloren in de oorlog, is zeer aangrijpend. Käthe Kollwitz verloor haar eigen zoon Peter in die oorlog. Zoals zij het uitbeeldde stel ik me het gezin voor waar mijn vader in opgroeide, toen ze hoorden van de dood van hun zoon en broer.


Käthe Kollwitz - Trauerndes Elternpaar

Driek Vos is in eerste instantie begraven in Krefeld. Na de oorlog, in de jaren '50, zijn veel gesneuvelden herbegraven. Daar zijn overal erevelden voor aangelegd, ook in Nederland. Mijn opa en oma hadden de mogelijkheid om hun zoon in Nederland te laten herbegraven. Maar ze hebben daar niet voor gekozen. Leden van het gezin waar Driek in opgroeide hebben in de loop der jaren met regelmaat het graf bezocht. Een van die bezoeken herinner ik me dus als kind.

We zijn vanochtend met de auto vanuit Oss naar Düsseldorf gereden. Na een kopje koffie in Düsseldorf zijn we naar de begraafplaats gegaan en hebben daar het Nederlandse ereveld bezocht. We hebben plantjes gezet en bloemen gelegd bij het graf en het register getekend. Mijn vader heeft verteld over die tijd en ook over herinneringen die hij van zijn broer Driek heeft. Net als mijn vader maakte Driek muziek. Hij speelde mandoline. Onderweg naar huis hebben we nog een lunch genomen.

Ik vond het een mooie dag. Het is goed om er weer eens geweest te zijn en het verhaal nog eens verteld te krijgen. Een klein album met foto's is te vinden op Picasa. Mogelijk komen er nog wat foto's bij.

Keep-insectenhotel

Vorig jaar heb ik een klein insectenhotel gemaakt voor in de achtertuin. Een insectenhotel biedt solitaire bijen en wespen de kans om nakomelingen te produceren. De bekenste bijensoort die van zo'n hotel gebruik maakt is de metselbij (Engelstalige info over 'Mason Bee'). Zie deze link voor meer informatie over insectenhotels: https://secure.wikimedia.org/wikipedia/nl/wiki/Insectenmuur
Insectenhotels zijn nuttig omdat de solitaire bijen en wespen het niet makkelijk hebben. Omdat deze insecten goede bestuivers zijn (beter dan honingbijen) en graag ook luizen verzamelen, zijn ze ook erg nuttig voor ons. Ik vind het gedoe rond zo'n hotel erg leuk om te zien. Voor kinderen is het ook leuk.

Zoeken op Google naar 'insectenhotel' of 'bug hotel' en dan naar de images, levert enorme varieteit aan hotels op.

De mijne was een lelijk ding, maar het is wel bijna helemaal vol gekomen, de gaatjes in het hout dan. Zie foto.



Ook deze is heel snel gemaakt. De gaatjes in de baksteen trokken geen insecten.

Ik ga binnenkort een groot en mooi insectenhotel maken. Ik zal daar verslag van doen. In deze blogpost wil ik laten zien dat je met weinig middelen snel een insectenhotelletje maakt. Vandaag maakte ik er drie in iets meer dan een halfuur. Dat het snel af was is ook wel een beetje te zien ;)

Voor de hotelletjes die ik nu maakte, gebruikte ik kepen die ik de afgelopen maanden in de Warande in Tilburg verzamelde. Daar zijn de afgelopen maanden heel veel bomen omgezaagd. Soms bleven de kepen liggen die de mannen met hun kettingzaag uit de boom zaagden voor deze werd omgezaagd. Met een zo'n keep kun je makkelijk en snel een niet al te lelijk insectenhotel maken. Door de wigvorm heeft het hotel automatisch bescherming tegen de regen.

Boor met houtboortjes van diverse diameters (3-5,5 mm bijvoorbeeld) zo diep mogelijke gaten in het hout, zodanig dat je er niet doorheen boort. De bijen en wespen leggen straks steeds een beetje voedsel (luizen, stuifmeel) achterin, dan daar een eitje bij en maken dan een schotje van klei of zo. Dat herhalen ze tot het gaatje vol zit. Hoe dieper het gat, hoe meer er in kunnen. De eitjes komen uit, de larven eten het voedsel op en verpoppen. Zo overwinteren ze. In het voorjaar komen ze dan uit het kanaaltje. Meerdere diameters maakt dat verschillende insecten van het hotel gebruik (kunnen) maken.

Boor de gaatjes zo dat ze straks niet naar beneden lopen, want dan blijft er misschien regenwater in staan en hebben insecten geen interesse. Horizontaal of een beetje omhoog is okee.

Zaag dan een klein latje af en boor een gaatje voor een schroef of spijker om het hotel op te hangen en spijker dat aan de achterkant. Hang het hotel zo op dat die in de volle zon komt en een beetje beschut is wat betreft wind en drukte van mensen.

Zie hier de drie hotels die ik morgen aan drie collega's kado doe omdat ze dan hun verjaardag vieren. Nog niks vertellen dus ;)



Nu maar hopen dat ze er blij mee zijn. Als ze ze ophangen zullen de bijen en wespen er zeker blij mee zijn.

Opbouw Tigchelkachel

Vandaag is de Tigchelkachel geplaatst die ik vorig jaar besteld heb. De Tigchelkachel is een zogenaamde accumelerende houtkachel. Dat wil zeggen dat de kachel warmte opslaat en langzaam afgeeft aan de omgeving. Hierdoor hoef je voor een dag warmte hooguit twee keer een uur te stoken. De kachel geeft na een stookbeurt de warmte nog ca 10 uur lang af.

De kachel accumuleert doordat deze is gemaakt van vuurbeton. Heel veel vuurbeton. 800 kilo voor het type dat ik heb gekocht (6D). De kachel is opgebouwd uit losse elementen die in elkaar moeten worden gezet. Het is een puzzelstuk van 68 betonnen delen. Hierbij heb ik de cylindrische elementjes voor het asrooster maar even als één geteld. Sommige delen zijn heel zwaar, zoals de bodemplaat en bovenkant. Andere zijn klein.

De kachel accumuleert ook doordat de hete verbrandingsgassen een weg moeten afleggen door de kachel. Eerst aan de voorkant naar boven, dan opzij naar beneden en tenslotte aan de achterkant weer naar boven. Zo wordt de warmte maximaal aan al het beton afgegeven. Sommige elementen zitten er alleen maar in om extra gewicht (=opslag) te hebben.

Ik heb lang getwijfeld of ik de kachel zou nemen. Het is een mooie kachel. Door de ronde vormen en het gladde oppervlak is het heel aaibaar beton. Maar het is ook een grote kachel die veel aandacht opeist. Ik ben daarnaast ook nog eens gegaan voor een iets grotere kachel dan de kleinste. Dit voor de extra capaciteit die ik in mijn woonkamer nodig heb. Ik wist dat ik na het plaatsen nog maatregelen moest nemen om de inrichting er op te gaan afstellen. Dat is nog niet gebeurd.

Nog even vermelden dat de kachel is besteld bij Huib de Vries uit Tilburg, dealer voor Zuid-Nederland. Huib heeft de kachel ook opgebouwd, met hulp van mij. Je ziet me niet in actie omdat ik de foto's heb gemaakt.

Hier een impressie:

Deel van de spullen na uitladen. Uitladen van alle spullen kostte al meer dan een uur:














Het begin is er:


















Begin met derde laag. Vuurkamer krijgt vorm:


















Alles zit goed dicht door glaswol en elk onderdeel is genummerd toen de kachel bij Tigchelkachel uit elkaar is gehaald en in de kist werd gestopt:


De vuurkamer. Asrooster van betonnen cylindertjes die weer op een metalen rooster liggen. Nozzles (kleine gaatjes) voor secundaire luchttoevoer goed zichtbaar.



Extra betonnen platen voor warmteopslag plus een paar stukken om bypass-schuif te beschermen tegen de hitte:



Bijna klaar. Beton is heel moeilijk gelijkmatig van kleur te krijgen. Vlekken en kleurverschillen heb je altijd, tenzij je voor gekleurd beton gaat. Maar ook dan kunnen er verschillen zijn:



Rookgasafvoer aangesloten, thermometer en deur geplaatst, veegluiken en klep voor asla (tevens luchttoevoer) geplaatst, dus tijd voor eerste keer stoken:



De eerste stook duurde van kwart over twee tot kwart over drie 's middags. De kachel werd pas goed warm aan de buitenkant rond kwart over zes. 's Avonds nog een kleine stook gedaan om er mee te oefenen. Rookgasafvoer staat open (bovenste knop) en bypass helemaal dicht, zodat alle verbrandingsgassen door de kachel gaan. Dioor flits is glimmen van beton goed te zien.



Het is nu zaak vertrouwd te raken met de kachel. In vergelijking met de vorige kachel is er iets minder kans op geur van verbranding in de buurt. Bij de vorige moest ik daarvoor oppassen omdat de neiging tot smoren van het vuur groot was om de kachel gaande te houden en toch de temperatuur in huis in bedwang te houden. Hier kan je voluit stoken in korte tijd.

Van Telex naar Twitter

Het zal niemand die me kent verbazen dat ik de ontwikkelingen in Egypte met grote belangstelling volg. Op een afstand gaat dat vaak makkelijker dan wanneer je ter plekke bent. In het verleden had je in Egypte, zeker als westerling, bijna geen betrouwbare informatie tot je beschikking. Televisie en kranten waren onder controle van het regime. Engelstalige media zijn er altijd geweest, maar overwegend is alles Arabisch. Toegang tot buitenlandse media was er niet echt. Je kon af en toe wel aan mensen vragen wat er aan de hand was als je iets op het lokale 8-uur-journaal zag.

Telefoongesprekken met thuis waren erg duur, dus vaker dan een paar keer bellen tijdens een reis deed ik niet. De eerste keer dat ik alleen naar Egypte ging, in 1989, ging ik in Cairo een paar keer naar het Sheraton hotel. Daar stonden toen een paar telexen waar regelmatig zinnetjes met 'nieuws' uit rolden. Vaak volkomen irrelevante informatie. Je wist na een tijdje dan wel zeker dat er nergens groot nieuws was.

Nu volg ik Twitter, door alles met hashtag #jan25 te tonen. Het herinnert me aan de telexen, al gaat het hier over relevante informatie. Veel geruchten en onzin, maar vaak ook belangrijke ooggetuigeverslagen. Een tweet ging over het gebied waar ik twee keer woonde en les had, drie en één jaar geleden, in Medinet Nasr. Een belangrijke straat daar, Sharia Mostafa Nazjas, zou een oorlogszone zijn. Heel raar, zo ver van downtown, in een rustige woonwijk waar vooral iets rijkere Cairenen wonen. Ik vermoed dat het meer aan het begin van die heel lange straat is, een paar kilometer van waar ik woonde en les had, maar toch.

Het plunderen verbaast me op zich niet. Maar de omvang ervan wel. Egyptenaren in het algemeen, en Cairenen in het bijzonder, hebben geen criminele inslag en verstaan de kunst van het samenleven als geen ander.

Ik hoop ondertussen dat Mubarak wel vertrekt, maar dat het niet leidt tot chaos. Anders raakt de bevolking van de regen in de drup. In de chaos kan een nieuwe dictatuur, misschien van islamistische signatuur, de macht grijpen. Zonder een breed gesteunde macht vervalt het land in een rommelige situatie, vergelijkbaar met Irak, maar dan minder erg.

Op Al Jazeera nu beelden van Medinet Nasr. Wordt ook daar beschreven als een oorlogsgebied. Lokale milities beschermen de straten, shops. Nu werkt dat goed, maar wat doen die milities als de rust weerkeert? Ze hebben geen echte wapens nu. Laten we hopen dat dat zo blijft. Met wapens gaan ze misschien heersen over stadsdelen.

Ik ben bezorgd over het land waar ik zo zielsveel van houd.

Zabbaleen en City Stars

Certificaat

Eerst melden dat ik mijn certificaat heb. Ik heb 147 uit 200 punten gehaald. Bij nakijken resultaten per ongeluk van een medestudent gelezen. Eerdere melding van 140 klopt dus niet. En ik ben niet de laatste geworden maar de een na laatste. Niet omdat ik beter was dan mijn collega, maar omdat hij altijd te laat was en daardoor aftrek heeft gekregen.

Inleiding

Ik zit nu in Gezira, op de westoever van Luxor, bij de aanlegsteiger van de Ferry. Hotel Amon is goed en heeft een mooie tropische tuin.

Twee weekeinden geleden twee nogal verschillende dingen bezocht. Op donderdag ben ik naar de Zabbaleen geweest, de vuilnisophalers van Cairo en op vrijdag naar de grootste mall (winkelgebouw) van Egypte, tevens een van de grootste malls van de wereld.

Zabbaleen

Wat achtergrond eerst. Meer is te vinden op Wikipedia (Engelstalig). In Cairo was er lang geen officieel vuilophaalsysteem. Het meeste vuilnis werd verzameld door de Zabbaleen. De Zabbaleen zijn Christenen, oorspronkelijk afkomstig ten zuiden van Cairo. De Zabbaleen leven met 60.000 tot 70.000 mensen tegen de berg Moqattam, niet ver van de Citadel en niet ver van de (bewoonde) noordelijke begraafplaats. In Medinet Nasr zie ik ze dagelijks de vuilcontainers afstropen met een handkar of een ezelkar om te zien of er wat bruikbaars tussen zit. De een zamelt metaal in, de ander plastic. Ieder zijn specialiteit. Tot voor kort zamelden ze ook etensresten in, voor de varkens die ze hielden. Op die manier werd heel veel organisch afval nog goed gebruikt. Met de opkomst van de varkensgriep heeft de regering besloten alle varkens af te maken. Er zijn mensen die denken een anti-Christelijke houding van de overheid daarbij een rol kan hebben gespeeld. Nu wordt organisch afval niet meer verwerkt en zitten de Zabbaleen met een strop. Ik ben dus naar Garbage City gegaan, het stadsdeel waar ze onder andere wonen. Dat was veel leuker en mooier dan ik had verwacht. Dat stadsdeel bestaat uit twee totaal verschillende delen. Er is het deel waar de mensen wonen en werken (afval sorteren en opslaan) en er is het terrein van het klooster en de openluchtcathedraal, gewijd aan St. Simeon de looier (Engelstalige Wikipedia-pagina), ook wel 'St. Simeon de schoenmaker' genoemd.

Bij dat laatste ben ik begonnen. Helaas was de bewaker een paar dagen met vakantie en kon ik niet in het klooster of in de openluchtcathedraal. Foto's daarvan zijn op internet wel te vinden, bijvoorbeeld op deze pagina. Een beeld van het gebied op de volgende foto's.











Zicht op de stad onder Moqattam met schotels op de daken en duiventillen (dat is me ooit verteld):



Het gebied is rijk aan reliefs, uitgehakt in de rots, met voorstellingen uit het Nieuwe Testament. Hierbij enige foto's. De eerste is St. Simeon als schoenmaker. Herkenbaar zijn verder de geboorte van Jezus, de kruisiging en Pinksteren. De voorstelling op de laatste foto herkende ik toen ik er voor stond, maar nu niet meer.















































Garbage City is erg kinderrijk. Het leegspuiten van spuitbussen met een soort schuim naar elkaar, was voor de kinderen op die dag in elk geval het belangrijkste spel. Mogelijk heeft iemand die spuitbussen ergens gevonden. Ondanks de vele kinderen, op geen enkele manier lastig gevallen.

Na het klooster en omgeving bekeken te hebben, liep ik naar het woon/werk-gebied. Het valt mee in vergelijking met wat ik verwacht had. Natuurlijk is het een beetje een rommel, maar ik ben wel wat gewend. Ik heb er geen foto's van gemaakt. Dat vond ik niet goed. Ik was er niet om aapjes te kijken, maar om te kijken hoe het leven van die mensen is. Foto's maken zou contact met de mensen in de weg staan. De vrouwen en meisjes dragen er geen hoofddoek en hebben vaak opzichtige kleding aan. Het zijn erg mooie mensen. Ik heb met een aantal van hen wat smalltalk uitgewisseld; erg leuk en erg vriendelijk allemaal. Begrijp me goed; ik wil hun leefomstandigheden niet verheerlijken. Ze hebben veel problemen, onder andere met gezondheid (hepatitis) en bestaan als 2e rangs burger. Maar het was er ook een opgewekte boel.

Op weg naar het klooster was de taxi al door het woon/werk-gebied heen gegaan en zijn we een kermisje gepasseerd. Ik ben naar die kermis teruggelopen en heb daarvan foto's gemaakt. Ik houd van volkskunst op karren en vrachtwagens en heb eerder vergelijkbare kermisattracties gefotografeerd in Alexandrie. In Alexandrie werden die toestellen toen niet gebruikt. Hier wel. Ik hoop dat een museum de hand kan leggen op enkele van zulke toestellen, want ik vrees dat dit niet lang meer zal bestaan en de toestellen voor oud ijzer verschroot zullen worden.


























































City Stars

City Stars is een van de grootste winkelgebouwen (malls) van de wereld en de grootste van Egypte. Hier is een Wikipedia pagina over City Stars. Ik ben de dag na mijn bezoek aan de Zabbaleen met twee medestudenten naar City Stars gelopen. Was een klein uur lopen. Het is inderdaad erg groot en luxe. Alle grote merken hebben er een vestiging. Ik vond er zelf geen bal aan en de mensen die er liepen leken me ook niet al te vrolijk. Foto's maken mocht niet, althans niet op de plekken waar je de centrale ruimte met glazen liften en zo kon fotograferen. We hebben er overigens wel lekker gegeten. Ook alle eetketens van de wereld hadden een vestiging, maar wij hedden denk ik een restaurant dat zelfstandig opereerde. City Stars was wel een groot contrast met de dag ervoor.

Waar ik graag nog een keer naaar terug wil, is makkelijk te raden.

Appartement en omgeving

Rugpijn

Ik had al eerder willen schrijven over het appartement en de omgeving, maar er waren weinig mogelijkheden. Nu heb ik er meer tijd voor, omdat ik besloten heb om te stoppen met de lessen. De rugpijn maakte het onmogelijk nog enig huiswerk te doen en het tempo en moeilijkheidsgraad voor niveau 3 lagen nog hoger dan eerder, omdat er geprobeerd werd om een halve module stof in vier lesdagen te stoppen. Er is dan nog een dag om alles door te nemen voor de test op woensdag. Gisteren ben ik nog naar de les gegaan, alleen om de leraar en medestudenten te melden dat ik stopte en mijn rug belangrijker vond dan de les. Het certificaat ligt niettemin morgen of overmorgen klaar en ik besteed de dag nu vooral met heel veel lopen en liggen. Het gaat nu stukken beter dan een paar dagen terug.

Appartement

Het appartement is op de begane grond van een flat in Medinet Nasr (Nasser City) op tien minuten lopen van Fajr Center, waar ik les had. De eerste foto toont de flat. Mijn voordeur is tussen de hoofdingang, iets links van het midden en de rechterhoek. Als je weet waar het is, zie je de bruine hardhouten voordeur. Je ziet ook twee kleine ramen, links en rechts van de voordeur. Dat zijn mijn enige ramen. De linkse verlicht de ontvangstruimte van 3 bij 4 meter, waar een salontafel, twee bankjes en een koelkast staan. De rechtse is van de slaapkamer die ik gebruik voor opslag. Na de ontvangstruimte komt de centrale kamer van 4 bij 4 meter. Links is dan een behoorlijke badkamer met toilet en rechts de eerder genoemde slaapkamer. Rechtvooruit is een kleine keuken met aanrecht, gasfornuis op flessengas en nog een kast met werkblad. Er is een waterzuiveringssysteem dat leidingwater drinkbaarder maakt via omgekeerde osmose. Ik gebruik het om thee- en koffiewater te tappen en water voor koken. Voor drinken gebruik ik liever mineraalwater uit flessen van 6 liter uit de supermarkt. In de centrale kamer is een eettafel met vier stoelen en staat een eenpersoons bed. Dat gebruik ik om te slapen. Er is nog een raam naar een open ruimte in de flat zelf, maar die is met gordijn afgesloten om inkijk te voorkomen. Dat betekent dat in de woonkamer geen daglicht binnen komt. Ik realiseerde me, toen ik de flat accepteerde, niet zo goed hoe zeer ik het gebrek aan daglicht en uitzicht zou gaan missen. De keuze voor deze flat uit drie die ik bekeken had, was vooral dat deze vast internet had en de andere twee niet. Die hadden ook geen wireless mogelijkheid. Wel hadden die tv, wat ik hier weer niet heb. Voor 400 US$ per maand is het best duur. Twee jaar terug had ik voor iets meer een veel groter appartement met fantastisch uitzicht in een ouder en iets drukker deel van Medinet Nasr.

Omgeving

Als ik naar buiten stap zie ik het uitzicht op de volgende twee foto's.
















Een poging om het aan te laten sluiten, lukt me niet.

Wat je wel kan zien is dat dit deel van Medinet Nasr een gebied in ontwikkeling is. Een Wikipedia-pagina (Engelstalig) geeft aan dat Medinet Nasr ongeveer 250 vierkante kilometer groot is. Er zijn tien districten (wijken). Ik zit in wijk nummer 8. Ik gok dat de bouw van wijk nummer 8 een jaar of 20 geleden is begonnen. Het is nog niet volgebouwd. Er staan in Medinet Nasr eigenlijk alleen maar flats. Laagbouw is zeldzaam. Ongeveer 20% van de kavels in de directe omgeving bestaat uit bewoonde flats. Ongeveer 50% is in allerlei stadia van bouw (van grondwerkzaamheden tot aanbrengen ramen) en de rest is braakliggende kavels. Daar staat meestal al wel een muurtje omheen met de naam van de eigenaar erop geschilderd. De rechtse van de twee foto's hierboven toont zo'n kavel. Op de meeste van die kavels hebben enkele mensen eenvoudige eenkamerwoninkjes gebouwd van bouwmateriaal in de buurt. Daar woont dan 1 persoon in, of een klein gezinnetje. Vaak staat er wel een schotel op het dak. Ook op de rechtse foto zie je een paar van dat soort hutten; beetje vaag, maar ze zijn er. Zodra de bouw start, moeten ze de hut afbreken en vertrekken. Dat gebeurde vorige week met twee gezinnen die in hutten op een terrein naast 'mijn' flat woonden. Op de eerste foto, die een paar weken geleden is genomen, zie je net boven de buizen uit nog de bovenkant van een van die woninkjes, links van de flat.

Er is hier nu veel bouwactiviteit en stof. 's Nachts trekt er bij windstilte een verstikkende luchtvervuiling over de wijk. Ik sluit dan de kieren onder de deuren af met nat wc-papier. Een verdere last is nog het dochtertje van de bawab, de 'housekeeper'. Dat meisje heeft periodes dat ze vreselijk hard schreeuwt. Dat gaat door merg en been en kan op sommige dagen van 7 uur in de ochtend tot 1 uur 's nachts duren.

In mijn vorige flat, twee jaar terug was ik heel gelukkig. Mooi uitzicht, levendige omgeving. Hier is het allemaal veel minder. Over een paar jaar, als de omgeving af is, zal ook hier de middenstand de buurt verlevendigen, maar nu is het nogal saai. Plekken die twee jaar terug saai waren, zijn nu ook veranderd in levendige straten. Het gaat allemaal erg snel.

De volgende foto's geven nog wat meer een indruk van de omgeving.

Geslaagd!

Ik ben trots als een oude aap. Gisteren het examen gehad voor niveau 2 en uit het schriftelijke deel 60 uit 80 gehaald (7,5), wat ik niet verwacht had, ook niet na de test. Mondeling was een aanfluiting vond ik - 5 minuten om met vier studenten te praten is wat erg kort -, maar de punten die uitgedeeld werden kloppen aardig. Ik denk dat er overleg met de leraar is geweest. Ik was wat bezorgd omdat de directeur het mondeling deed en hij was er eerder zeer op tegen dat ik niveau 2 ging doen. Ik was bang dat hij zijn gelijk achteraf nog wilde halen, maar met 33 punten uit 50, heeft ie zich van de sportiefste kant laten zien. Drie vragen stellen is niet echt een representatieve test, maar met die 33 uit 50 (een 6,5) en de 28 van vorige week en 19 uit 30 van de leraar, kwam ik op 140, wat net genoeg is voor kwalificatie 'goed' op het certificaat. De Nigeriaan heeft dat ook, met wat meer punten en de andere twee haalden 'zeer goed' en 'excellent'. Het resultaat 'excellent' voor de Cyprioot is bijzonder, omdat hij voor de cursus nog niet kon lezen en schrijven in het Arabisch. Dat heeft ie in drie dagen onder de knie gekregen. Praten kon hij al erg goed, want zijn vader komt uit Syrie.

Ik zit het te vieren in de bar van hotel Lotus in het centrum. Ik heb me dit weekeinde op een korte vakantie getracteerd. Morgen Saqqara en vrijdag weet ik nog niet. Ladingen huiswerk meegekregen voor het begin van niveau 3, maar ik ben erg moe. Dus ik zal er voor het fatsoen wel wat van doen, maar zeker niet alles. Mijn rug staat ook al een hele week scheef, wat veel pijn geeft en erg moe maakt. Ik heb de afgelopen weken heel hard gewerkt en mezelf bijna geen leuke dingen gegund, alleen maar gestudeerd. Vandaag was ik zo moe dat ik niet eens meer het woord sadieq (vriend) goed schreef in het dictee.

Eigenlijk was de cursus iets te moeilijk voor me, maar door heel hard werken heb ik ook mijn gelijk willen bewijzen dat ik niveau 2 aan kon. Verder heb ik zo heel veel opgestoken. Ik overweeg wel om toch weer met de prive-leraar in Eindhoven een aantal lessen te doen, niet om wat nieuws te leren, maar om alles nog eens rustig door te nemen, zodat de nieuwe kennis niet snel vervliegt. Het certificaat hang ik na thuiskomst op in de wc, waar alle certificaten hangen waar ik trots op ben, zoals beklimming Kilimanjaro (2x), beklimming Mount Meru en eerdere certificaat Arabisch.

Nu een Stella!