Bezoek aan het graf van mijn oom Driek Vos

Vandaag ben ik met mijn vader, moeder en zus naar het Stoffeler Friedhof in Düsseldorf geweest. Op die begraafplaats is een veld ingericht voor Nederlandse oorlogsdoden uit de Tweede Wereldoorlog. Daar liggen 1229 of 1230 Nederlanders begraven (de bronnen verschillen voor wat betreft de aantallen). Naast burgerslachtoffers liggen er ook militairen begraven. Deze Duitse website geeft een goed beeld van het Nederlandse ereveld op die begraafplaats.

We zijn naar dit ereveld gegaan omdat Driek Vos, een oudere broer van mijn vader, daar begraven ligt. Het was al erg lang geleden dat mijn ouders (en ik) daar waren. Ik kan me ons laatste bezoek herinneren, omdat ik toen als klein kind mee ging, samen met een - inmiddels overleden - oom en tante. Mijn zus was toen nog te klein, dus voor haar was het vandaag de eerste keer dat ze naar het graf van onze Oom Driek ging.



Toen de oorlog begon was mijn vader 9 jaar oud. Mijn vader was de jongste in een gezin met vier dochters en vier zoons. Zijn broers waren bij het begin van de oorlog onder de wapenen. Driek Vos (H.J. Vos), geboren op 4 februari 1920, is in de meidagen van 1940 bij Heumen gewond geraakt, krijgsgevangene gemaakt en naar Duitsland afgevoerd. In een hospitaal daar is hij slachtoffer geworden van een bombardement op dat hospitaal, waarbij hij ernstig gewond raakte door een granaatscherf. Hij is met die granaatscherf in zijn lichaam verzorgd in een ziekenhuis. Hij moest van de artsen continu in bed blijven, maar heeft dat niet gedaan. Mogelijk daardoor heeft de scherf longweefsel geraakt. Hij is in het ziekenhuis overleden op 25 mei 1940, 15 dagen na het begin van de oorlog. Of hij de oorlog zou hebben overleefd als hij naar de artsen had geluisterd, is natuurlijk niet zeker. Driek is 20 jaar oud geworden.

Toen het gerucht ging dat er iemand uit Oss met de naam Vos gesneuveld was, is mijn opa heel de omgeving van Oss afgefietst, onder andere Heumen en Grave, om meer informatie te verkrijgen. Toen duidelijk was dat het zijn zoon Driek was die was gesneuveld, gaf dat natuurlijk een ongelooflijk verdriet in huis. Dat zal iedereen begrijpen. Ik heb twee keer de beeldengroep "Trauerndes Elternpaar" (Treurend ouderpaar) van Käthe Kollwitz gezien op begraafplaats Vladslo in België. De oorlogsbegraafplaats van Vladslo is een begraafplaats voor Duitse slachtoffers van de Eerste Wereldoorlog. De uitbeelding die Käthe Kollwitz maakte van ouders die hun zoon zijn verloren in de oorlog, is zeer aangrijpend. Käthe Kollwitz verloor haar eigen zoon Peter in die oorlog. Zoals zij het uitbeeldde stel ik me het gezin voor waar mijn vader in opgroeide, toen ze hoorden van de dood van hun zoon en broer.


Käthe Kollwitz - Trauerndes Elternpaar

Driek Vos is in eerste instantie begraven in Krefeld. Na de oorlog, in de jaren '50, zijn veel gesneuvelden herbegraven. Daar zijn overal erevelden voor aangelegd, ook in Nederland. Mijn opa en oma hadden de mogelijkheid om hun zoon in Nederland te laten herbegraven. Maar ze hebben daar niet voor gekozen. Leden van het gezin waar Driek in opgroeide hebben in de loop der jaren met regelmaat het graf bezocht. Een van die bezoeken herinner ik me dus als kind.

We zijn vanochtend met de auto vanuit Oss naar Düsseldorf gereden. Na een kopje koffie in Düsseldorf zijn we naar de begraafplaats gegaan en hebben daar het Nederlandse ereveld bezocht. We hebben plantjes gezet en bloemen gelegd bij het graf en het register getekend. Mijn vader heeft verteld over die tijd en ook over herinneringen die hij van zijn broer Driek heeft. Net als mijn vader maakte Driek muziek. Hij speelde mandoline. Onderweg naar huis hebben we nog een lunch genomen.

Ik vond het een mooie dag. Het is goed om er weer eens geweest te zijn en het verhaal nog eens verteld te krijgen. Een klein album met foto's is te vinden op Picasa. Mogelijk komen er nog wat foto's bij.

Keep-insectenhotel

Vorig jaar heb ik een klein insectenhotel gemaakt voor in de achtertuin. Een insectenhotel biedt solitaire bijen en wespen de kans om nakomelingen te produceren. De bekenste bijensoort die van zo'n hotel gebruik maakt is de metselbij (Engelstalige info over 'Mason Bee'). Zie deze link voor meer informatie over insectenhotels: https://secure.wikimedia.org/wikipedia/nl/wiki/Insectenmuur
Insectenhotels zijn nuttig omdat de solitaire bijen en wespen het niet makkelijk hebben. Omdat deze insecten goede bestuivers zijn (beter dan honingbijen) en graag ook luizen verzamelen, zijn ze ook erg nuttig voor ons. Ik vind het gedoe rond zo'n hotel erg leuk om te zien. Voor kinderen is het ook leuk.

Zoeken op Google naar 'insectenhotel' of 'bug hotel' en dan naar de images, levert enorme varieteit aan hotels op.

De mijne was een lelijk ding, maar het is wel bijna helemaal vol gekomen, de gaatjes in het hout dan. Zie foto.



Ook deze is heel snel gemaakt. De gaatjes in de baksteen trokken geen insecten.

Ik ga binnenkort een groot en mooi insectenhotel maken. Ik zal daar verslag van doen. In deze blogpost wil ik laten zien dat je met weinig middelen snel een insectenhotelletje maakt. Vandaag maakte ik er drie in iets meer dan een halfuur. Dat het snel af was is ook wel een beetje te zien ;)

Voor de hotelletjes die ik nu maakte, gebruikte ik kepen die ik de afgelopen maanden in de Warande in Tilburg verzamelde. Daar zijn de afgelopen maanden heel veel bomen omgezaagd. Soms bleven de kepen liggen die de mannen met hun kettingzaag uit de boom zaagden voor deze werd omgezaagd. Met een zo'n keep kun je makkelijk en snel een niet al te lelijk insectenhotel maken. Door de wigvorm heeft het hotel automatisch bescherming tegen de regen.

Boor met houtboortjes van diverse diameters (3-5,5 mm bijvoorbeeld) zo diep mogelijke gaten in het hout, zodanig dat je er niet doorheen boort. De bijen en wespen leggen straks steeds een beetje voedsel (luizen, stuifmeel) achterin, dan daar een eitje bij en maken dan een schotje van klei of zo. Dat herhalen ze tot het gaatje vol zit. Hoe dieper het gat, hoe meer er in kunnen. De eitjes komen uit, de larven eten het voedsel op en verpoppen. Zo overwinteren ze. In het voorjaar komen ze dan uit het kanaaltje. Meerdere diameters maakt dat verschillende insecten van het hotel gebruik (kunnen) maken.

Boor de gaatjes zo dat ze straks niet naar beneden lopen, want dan blijft er misschien regenwater in staan en hebben insecten geen interesse. Horizontaal of een beetje omhoog is okee.

Zaag dan een klein latje af en boor een gaatje voor een schroef of spijker om het hotel op te hangen en spijker dat aan de achterkant. Hang het hotel zo op dat die in de volle zon komt en een beetje beschut is wat betreft wind en drukte van mensen.

Zie hier de drie hotels die ik morgen aan drie collega's kado doe omdat ze dan hun verjaardag vieren. Nog niks vertellen dus ;)



Nu maar hopen dat ze er blij mee zijn. Als ze ze ophangen zullen de bijen en wespen er zeker blij mee zijn.

Opbouw Tigchelkachel

Vandaag is de Tigchelkachel geplaatst die ik vorig jaar besteld heb. De Tigchelkachel is een zogenaamde accumelerende houtkachel. Dat wil zeggen dat de kachel warmte opslaat en langzaam afgeeft aan de omgeving. Hierdoor hoef je voor een dag warmte hooguit twee keer een uur te stoken. De kachel geeft na een stookbeurt de warmte nog ca 10 uur lang af.

De kachel accumuleert doordat deze is gemaakt van vuurbeton. Heel veel vuurbeton. 800 kilo voor het type dat ik heb gekocht (6D). De kachel is opgebouwd uit losse elementen die in elkaar moeten worden gezet. Het is een puzzelstuk van 68 betonnen delen. Hierbij heb ik de cylindrische elementjes voor het asrooster maar even als één geteld. Sommige delen zijn heel zwaar, zoals de bodemplaat en bovenkant. Andere zijn klein.

De kachel accumuleert ook doordat de hete verbrandingsgassen een weg moeten afleggen door de kachel. Eerst aan de voorkant naar boven, dan opzij naar beneden en tenslotte aan de achterkant weer naar boven. Zo wordt de warmte maximaal aan al het beton afgegeven. Sommige elementen zitten er alleen maar in om extra gewicht (=opslag) te hebben.

Ik heb lang getwijfeld of ik de kachel zou nemen. Het is een mooie kachel. Door de ronde vormen en het gladde oppervlak is het heel aaibaar beton. Maar het is ook een grote kachel die veel aandacht opeist. Ik ben daarnaast ook nog eens gegaan voor een iets grotere kachel dan de kleinste. Dit voor de extra capaciteit die ik in mijn woonkamer nodig heb. Ik wist dat ik na het plaatsen nog maatregelen moest nemen om de inrichting er op te gaan afstellen. Dat is nog niet gebeurd.

Nog even vermelden dat de kachel is besteld bij Huib de Vries uit Tilburg, dealer voor Zuid-Nederland. Huib heeft de kachel ook opgebouwd, met hulp van mij. Je ziet me niet in actie omdat ik de foto's heb gemaakt.

Hier een impressie:

Deel van de spullen na uitladen. Uitladen van alle spullen kostte al meer dan een uur:














Het begin is er:


















Begin met derde laag. Vuurkamer krijgt vorm:


















Alles zit goed dicht door glaswol en elk onderdeel is genummerd toen de kachel bij Tigchelkachel uit elkaar is gehaald en in de kist werd gestopt:


De vuurkamer. Asrooster van betonnen cylindertjes die weer op een metalen rooster liggen. Nozzles (kleine gaatjes) voor secundaire luchttoevoer goed zichtbaar.



Extra betonnen platen voor warmteopslag plus een paar stukken om bypass-schuif te beschermen tegen de hitte:



Bijna klaar. Beton is heel moeilijk gelijkmatig van kleur te krijgen. Vlekken en kleurverschillen heb je altijd, tenzij je voor gekleurd beton gaat. Maar ook dan kunnen er verschillen zijn:



Rookgasafvoer aangesloten, thermometer en deur geplaatst, veegluiken en klep voor asla (tevens luchttoevoer) geplaatst, dus tijd voor eerste keer stoken:



De eerste stook duurde van kwart over twee tot kwart over drie 's middags. De kachel werd pas goed warm aan de buitenkant rond kwart over zes. 's Avonds nog een kleine stook gedaan om er mee te oefenen. Rookgasafvoer staat open (bovenste knop) en bypass helemaal dicht, zodat alle verbrandingsgassen door de kachel gaan. Dioor flits is glimmen van beton goed te zien.



Het is nu zaak vertrouwd te raken met de kachel. In vergelijking met de vorige kachel is er iets minder kans op geur van verbranding in de buurt. Bij de vorige moest ik daarvoor oppassen omdat de neiging tot smoren van het vuur groot was om de kachel gaande te houden en toch de temperatuur in huis in bedwang te houden. Hier kan je voluit stoken in korte tijd.

Van Telex naar Twitter

Het zal niemand die me kent verbazen dat ik de ontwikkelingen in Egypte met grote belangstelling volg. Op een afstand gaat dat vaak makkelijker dan wanneer je ter plekke bent. In het verleden had je in Egypte, zeker als westerling, bijna geen betrouwbare informatie tot je beschikking. Televisie en kranten waren onder controle van het regime. Engelstalige media zijn er altijd geweest, maar overwegend is alles Arabisch. Toegang tot buitenlandse media was er niet echt. Je kon af en toe wel aan mensen vragen wat er aan de hand was als je iets op het lokale 8-uur-journaal zag.

Telefoongesprekken met thuis waren erg duur, dus vaker dan een paar keer bellen tijdens een reis deed ik niet. De eerste keer dat ik alleen naar Egypte ging, in 1989, ging ik in Cairo een paar keer naar het Sheraton hotel. Daar stonden toen een paar telexen waar regelmatig zinnetjes met 'nieuws' uit rolden. Vaak volkomen irrelevante informatie. Je wist na een tijdje dan wel zeker dat er nergens groot nieuws was.

Nu volg ik Twitter, door alles met hashtag #jan25 te tonen. Het herinnert me aan de telexen, al gaat het hier over relevante informatie. Veel geruchten en onzin, maar vaak ook belangrijke ooggetuigeverslagen. Een tweet ging over het gebied waar ik twee keer woonde en les had, drie en één jaar geleden, in Medinet Nasr. Een belangrijke straat daar, Sharia Mostafa Nazjas, zou een oorlogszone zijn. Heel raar, zo ver van downtown, in een rustige woonwijk waar vooral iets rijkere Cairenen wonen. Ik vermoed dat het meer aan het begin van die heel lange straat is, een paar kilometer van waar ik woonde en les had, maar toch.

Het plunderen verbaast me op zich niet. Maar de omvang ervan wel. Egyptenaren in het algemeen, en Cairenen in het bijzonder, hebben geen criminele inslag en verstaan de kunst van het samenleven als geen ander.

Ik hoop ondertussen dat Mubarak wel vertrekt, maar dat het niet leidt tot chaos. Anders raakt de bevolking van de regen in de drup. In de chaos kan een nieuwe dictatuur, misschien van islamistische signatuur, de macht grijpen. Zonder een breed gesteunde macht vervalt het land in een rommelige situatie, vergelijkbaar met Irak, maar dan minder erg.

Op Al Jazeera nu beelden van Medinet Nasr. Wordt ook daar beschreven als een oorlogsgebied. Lokale milities beschermen de straten, shops. Nu werkt dat goed, maar wat doen die milities als de rust weerkeert? Ze hebben geen echte wapens nu. Laten we hopen dat dat zo blijft. Met wapens gaan ze misschien heersen over stadsdelen.

Ik ben bezorgd over het land waar ik zo zielsveel van houd.